miércoles, 12 de marzo de 2014
miércoles, 26 de febrero de 2014
miércoles, 22 de enero de 2014
Mi futuro profesional
Yo, para el año, me gustaría estudiar primero el ciclo de instalación y mantenimiento. Luego si lo acabo, me gustaría quitarme el de electricidad y electrónica.
El primero: consiste en montar y mantener instalaciones frigoríficas, de climatización y de ventilación aplicando a normativa y los protocolos de calidad, de seguridad y de prevención de riesgos lavorais establecidos, de manera que se asegure su funcionalidad y el respeto por el ambiente.
El segundo:Instalación y mantenimiento de electrónica de consumo, de sonido e imagen, y micro computadoras termi-madres, área de telecomunicaciones lizando el servicio post-venta, en términos de calidad y
tiempo de respuesta apropiado.
Creo que me sería más fácil quitar el de mantenimiento de el de electrónica, pues me dijeron que el de mantenimiento es fácil de quitar y tiene salida, puesto que puedo trabajar en el mantenimiento de un edificio, colegio o cualquier construcción mas. Estos dos ciclos se imparten en vigo, uno de los edificios es este:
CPR Colegio Hogar Novacaixagalicia, este es el de instalaciones eléctricas.
Este otro es el de mantenimiento:
CIFP Valentín Paz Andrade, que es uno de los edificios al que fuimos a visitar este año y me gusto.
El primero: consiste en montar y mantener instalaciones frigoríficas, de climatización y de ventilación aplicando a normativa y los protocolos de calidad, de seguridad y de prevención de riesgos lavorais establecidos, de manera que se asegure su funcionalidad y el respeto por el ambiente.
El segundo:Instalación y mantenimiento de electrónica de consumo, de sonido e imagen, y micro computadoras termi-madres, área de telecomunicaciones lizando el servicio post-venta, en términos de calidad y
tiempo de respuesta apropiado.
Creo que me sería más fácil quitar el de mantenimiento de el de electrónica, pues me dijeron que el de mantenimiento es fácil de quitar y tiene salida, puesto que puedo trabajar en el mantenimiento de un edificio, colegio o cualquier construcción mas. Estos dos ciclos se imparten en vigo, uno de los edificios es este:
CPR Colegio Hogar Novacaixagalicia, este es el de instalaciones eléctricas.
Este otro es el de mantenimiento:
CIFP Valentín Paz Andrade, que es uno de los edificios al que fuimos a visitar este año y me gusto.
miércoles, 15 de enero de 2014
Literatura galega dende 1900 ata 1936
As irmandades da fala:
Fundase na Coruña o 18 de Maio de 1916 da man de Antón Vilar Ponte, desenvolveu actividades políticas e culturais en Galicia.
A decadencia do movemento rexionalista en Galicia a finais do século XIX supuxo unha etapa de parálise do galleguismo en xeral, tanto no plano político coma no cultural. Só a mediados da década de 1910, algunhas voces volveríanse levantar para intentar revitalizar o movemento, diluído ata ese momento nos intereses cosmopolitas do modernismo.
.jpg)
O partido galeguista:
Foi un partido fundado en decembro de 1931 de carácter nacionalista galego e con relevancia na política da Segunda República Española. O seu órgano de prensa foi A Nosa Terra e a sección xuvenil, a Federación de Mocedades Galeguistas, foi fundada en xaneiro de 1934 e contaba con 1.000 afiliados. O 5 e 6 de decembro de 1931 o Partido Galeguista de Pontevedraconvoca unha Asemblea Nacionalista co propósito de crear un partido nacionalista. Á convocatoria acoden 32 grupos e irmandades.
O estatuto de autonomía:
O Estatuto de Autonomía de Galicia de 1936 foi un proxecto de estatuto de autonomía para Galicia (España) redactado durante a Segunda República, que foi plebiscitado o 28 de xuño de 1936 pero que non chegou a entrar en vigor debido ao estalido da Guerra Civil, dado que Galicia quedou en mans dos sublevados dende o seu inicio.
Ramón Cabanillas:
Foi un poeta español en lingua galega. Considerado dentro da literatura galega como o enlace entre o Rexurdimento e a modernidade literaria do século XX, a crítica adoita encadralo ben nunha xeración intermedia, a chamada Xeración Antre Dous Séculos("xeración entre dous séculos"), ben como un membro máis da xeración literaria xurdida á luz das Irmandades dá Fala.
En pé!: Poema lírico de tema social-patriótico publicado por Ramón Cabanillas en Da terra asoballada, 1917.
En pé!
titulo con exclamacións, siggnifica que o texto e como gritando.
A Luís Porteiro
Un que fixo as irmandades, ia dedicado a el.
Irmáns! En pé sereos
Neste verso apreciamos que o autor di forte que se ergan os da irmandade, con fimeza.
a limpa fronte erguida,
envoltos na brancura
da luz que cae de riba,
Cando neva, todo onde cae a neve se volve branco
o corazón aberto
a toda verba amiga
e nunha man a fouce
e noutra man a oliva
Vicente Risco
O porco de pé é sen dúbida a obra máis coñecida de Vicente Risco, e o máis claro representante dun xénero, a sátira, raro no panorama literario galego. Escrito en 1928, O porco de pé continúa unha liña literaria comezada polo seu autor uns anos antes, cando en 1919 publica nas páxinas dun xornal Do caso que lle aconteceu ó doutor Alveiros, e que o levou a producir nesa década seguramente os máis interesantes exemplos de narrativa curta da preguerra.
De feito, un dos dous personaxes principais d'O porco de pé é o mesmo doutor Alveiros, un médico ocultista que, se en 1919 descubría a momia de Tutancamón a canda un defunto investigador alemán en plena viaxe astral, en 1926 se enfronta ao decline social e á crise política dunha vila galega nos tempos da Restauración. O outro dos protagonistas é Don Celidonio Latas, comerciante maragato que chegou á cidade como mancebo de tendeiro e que a base de aforrar, casar e ben relacionarse acadou unha posición principal no ecosistema da vila.
Otero pedrayo
Patriarca das letras galegas, este ourensán de pro pertencente á Xeración Nós ("Nós"), é un dos escritores galegos máis importantes. Traballou distintos xéneros: ensaio, novela, poesía... ademais de estudos científicos xeográficos da súa cátedra da Universidade de Santiago de Compostela. Na Guía de Galicia, que el dirixiu, están algunhas das súas mellores achegas. Militante do Partido Galeguista, foi deputado nas Cortes da República.
A tertulia estaba ben animada. De cando en cando ouvíase un decorrer de ferrollos, ladraba o can e entraba na sala un novo personaxe en compaña do frío vento marzal . Xa estaban dende cedo as escribás, nai e filla, ocupando o mellor sitio rente á cheminea (o escribán restaba na casa chorando a luz que lle facía gastar aquel endiañado preito de Oseira). O crego sentado coma sempre no grande arcaz labrado, atufaba de rapé as nocas peludas e deixaba ver as polainas. O fidalgo esguío das Quintás quizais soñaba cos tempos da estudantina, cando en Sant-Iago era admitido nos salóns e podía ler libremente daqueles libros que viñan de Francia. Que mal fixera en non demorar na vila, ¡el home feito para as luces do século! e non para esmorecer na aldea lonxana, deitado como un can ó pé dun morgado e dun crego noxento e tiránico! Mais aquela casiña brasonada, aquelas parras e a nai velliña trouxérano ó tristeiro estado de fidalgote cazador de coellos e farto de cuncas de caldo.
Fundase na Coruña o 18 de Maio de 1916 da man de Antón Vilar Ponte, desenvolveu actividades políticas e culturais en Galicia.
A decadencia do movemento rexionalista en Galicia a finais do século XIX supuxo unha etapa de parálise do galleguismo en xeral, tanto no plano político coma no cultural. Só a mediados da década de 1910, algunhas voces volveríanse levantar para intentar revitalizar o movemento, diluído ata ese momento nos intereses cosmopolitas do modernismo.
O partido galeguista:
Foi un partido fundado en decembro de 1931 de carácter nacionalista galego e con relevancia na política da Segunda República Española. O seu órgano de prensa foi A Nosa Terra e a sección xuvenil, a Federación de Mocedades Galeguistas, foi fundada en xaneiro de 1934 e contaba con 1.000 afiliados. O 5 e 6 de decembro de 1931 o Partido Galeguista de Pontevedraconvoca unha Asemblea Nacionalista co propósito de crear un partido nacionalista. Á convocatoria acoden 32 grupos e irmandades.
O estatuto de autonomía:
O Estatuto de Autonomía de Galicia de 1936 foi un proxecto de estatuto de autonomía para Galicia (España) redactado durante a Segunda República, que foi plebiscitado o 28 de xuño de 1936 pero que non chegou a entrar en vigor debido ao estalido da Guerra Civil, dado que Galicia quedou en mans dos sublevados dende o seu inicio.
Ramón Cabanillas:
Foi un poeta español en lingua galega. Considerado dentro da literatura galega como o enlace entre o Rexurdimento e a modernidade literaria do século XX, a crítica adoita encadralo ben nunha xeración intermedia, a chamada Xeración Antre Dous Séculos("xeración entre dous séculos"), ben como un membro máis da xeración literaria xurdida á luz das Irmandades dá Fala.
En pé!: Poema lírico de tema social-patriótico publicado por Ramón Cabanillas en Da terra asoballada, 1917.
En pé!
titulo con exclamacións, siggnifica que o texto e como gritando.
A Luís Porteiro
Un que fixo as irmandades, ia dedicado a el.
Irmáns! En pé sereos
Neste verso apreciamos que o autor di forte que se ergan os da irmandade, con fimeza.
a limpa fronte erguida,
envoltos na brancura
da luz que cae de riba,
Cando neva, todo onde cae a neve se volve branco
o corazón aberto
a toda verba amiga
e nunha man a fouce
e noutra man a oliva
Vicente Risco
O porco de pé é sen dúbida a obra máis coñecida de Vicente Risco, e o máis claro representante dun xénero, a sátira, raro no panorama literario galego. Escrito en 1928, O porco de pé continúa unha liña literaria comezada polo seu autor uns anos antes, cando en 1919 publica nas páxinas dun xornal Do caso que lle aconteceu ó doutor Alveiros, e que o levou a producir nesa década seguramente os máis interesantes exemplos de narrativa curta da preguerra.
De feito, un dos dous personaxes principais d'O porco de pé é o mesmo doutor Alveiros, un médico ocultista que, se en 1919 descubría a momia de Tutancamón a canda un defunto investigador alemán en plena viaxe astral, en 1926 se enfronta ao decline social e á crise política dunha vila galega nos tempos da Restauración. O outro dos protagonistas é Don Celidonio Latas, comerciante maragato que chegou á cidade como mancebo de tendeiro e que a base de aforrar, casar e ben relacionarse acadou unha posición principal no ecosistema da vila.
Otero pedrayo
Patriarca das letras galegas, este ourensán de pro pertencente á Xeración Nós ("Nós"), é un dos escritores galegos máis importantes. Traballou distintos xéneros: ensaio, novela, poesía... ademais de estudos científicos xeográficos da súa cátedra da Universidade de Santiago de Compostela. Na Guía de Galicia, que el dirixiu, están algunhas das súas mellores achegas. Militante do Partido Galeguista, foi deputado nas Cortes da República.
A tertulia estaba ben animada. De cando en cando ouvíase un decorrer de ferrollos, ladraba o can e entraba na sala un novo personaxe en compaña do frío vento marzal . Xa estaban dende cedo as escribás, nai e filla, ocupando o mellor sitio rente á cheminea (o escribán restaba na casa chorando a luz que lle facía gastar aquel endiañado preito de Oseira). O crego sentado coma sempre no grande arcaz labrado, atufaba de rapé as nocas peludas e deixaba ver as polainas. O fidalgo esguío das Quintás quizais soñaba cos tempos da estudantina, cando en Sant-Iago era admitido nos salóns e podía ler libremente daqueles libros que viñan de Francia. Que mal fixera en non demorar na vila, ¡el home feito para as luces do século! e non para esmorecer na aldea lonxana, deitado como un can ó pé dun morgado e dun crego noxento e tiránico! Mais aquela casiña brasonada, aquelas parras e a nai velliña trouxérano ó tristeiro estado de fidalgote cazador de coellos e farto de cuncas de caldo.
miércoles, 18 de diciembre de 2013
Reflexión 1º evaluación
Depende de los exámenes estudiaba media hora o una hora, porque me cuesta estudiar mucho seguido y si lo hago no me concentro. lo hice leyendo algunos resúmenes que hice, algún que otro esquema y luego repasando ejercicios de la libreta. Creo que pudo fallar un poco lo de que no sea capaz de estudiar mucho tiempo seguido ya que causa que no me queden tantas cosas. Podría cambiarlo acostumbrándome un poco más a estudiar seguido. Estoy dispuesto a hacerlo, pero supone un gran esfuerzo para mi ya que me cuesta mucho.
Alguna vez me olvide de estudiar cuando me iban a preguntar, pero no me lo impidió nadie, solo fueron despistes. No fue ningún suspenso, y el que tuve fue por falta de entregar unos trabajos, pues me olvide de hacerlos. Confío en mi mismo, pero necesito mucha fuerza de voluntad para hacerlo. No tengo ninguna opinión negativa ante la vida, todo lo suelo poner en positivo.
El no ser capaz de estudiar mucho o leer los apuntes creo que me puede conducir en un futuro a que no sea capaz de quitar lo que quiero, los títulos o cualquier cosa que quiera.
Una sociedad acostumbrada a lo cómodo no conseguiría nada, solo que todo se lo dieran hecho y que no sepa hacer nada. Creo que con el esfuerzo que hace mi madre de llevarme delante en los estudios y dándome de comer se lo devolveré trabajando y ayudándola en todo lo que pueda, ya que se lo merece. La generación ni-ni me parece que son personas que no se esforzaron en luchar por los sueños, por las ilusiones, y que lógicamente no consiguieron nada en su vida.Me parezco solo un poco, pues aun estoy intentando salir de la vagancia que tenia hace unos años, y puedo decir que me cuesta mucho, pero estoy consiguiendo salir dela. Me diferencio en que yo intento salir dello y muchos otros les da igual.
Vivir en la ignorancia implica ser inculto, no poder hacer nada, y por lo tanto no conseguir dinero ni trabajo. Su mente es como si fuera mas pequeña. Las características son que una persona que no estudia se comporta como un niño pequeño, la que estudia como un adulto.
De mi familia se alegraría mi madre y mi padre, pero me gusta mas que lo haga mi padre pues nunca le importe mucho, o por lo menos no me lo demostraba. Me gustaría contentarlo y que me premiara de alguna manera.
Mi actitud respecto al estudio podría cambiar ya que lo estoy intentando y no necesito ayuda. Nunca pensé que no tengo remedio, siempre pienso en positivo y seguiré así.
El tiempo que no dedico al estudio lo dedico a trabajar en mi casa o aveces a quedar con amigos o ayudarle a mi abuela porque lo necesita. No las considero mas importantes, lo que pasa es que haciendo eso me distraigo más que con los estudios, y podría cambiar ese aspecto con un poco de tiempo.
Muchas veces cuando no estudio lo que me induce a ello es que tengo o el móvil a mano o me vienen a buscar amigos a casa para salir a dar una vuelta. Suelo hacer lo que me apetece aunque estudie que nadie en mi casa me obliga a estudiar, lo hago solo. Es decir, tengo auto control. Lo podría remedia con tan solo acostumbrarme a estudiar mas, no lo hago mucho porque supone un gran escalón para mi.
En conclusión., creo que la gente que su mente no ha sido bien alimentada puede no ser apropiada para ciertos trabajos, y las empresas no aceptan a personas sin ser cultivados, sino que escogen a los mejores cultivados. Un futuro de sociedad sin ser formada estaría sometida a la mayoría ignorancia. Esta conclusión nunca la avía hecho, supuso un esfuerzo al pensar todo esto pero se consigue, puede que sirva para cambiar mi actitud. Si no supero el curso (que espero que si) seguiré estudiando hasta quitar todo lo que quiero sin rendirme. Creo que en los ciclos formativos de grado medio sin estudiar no se aprueba, pero estudiaría para aprobarlos. Me gustaría hacer el de mantenimiento o el de electrónica. Mi futuro laboral seria estudiando de mantenimiento en un colegio sabiendo electrónica y fontanería. Lo mas seguro es que lo consiga, lucharé por ello.
miércoles, 11 de diciembre de 2013
castelao
Naceu en Rianxo, unha vila pequena na Ría de Arousa. Era o primeiro fillo de Manuel Rodríguez Dios, un mariñeiro que se dedicaba a facer velas para barcos, e de Joaquina Castelao Genme.
Manuel emigrou a Arxentina aos tres meses do nacemento de Daniel, que foi criado especialmente polos seus avós maternos Teresa e José Ramón, carpinteiro de profesión e coñecido polo sobrenome de Pepe de Castelao. No transcurso de 1895 Joaquina emigrou, tamén levando ao pequeno Daniel, para ir a vivir co seu marido en Bernasconi, en La Pampa (Arxentina). Alí residiu hasta 1900, e segundo contou o propio Castelao descubriu o valor da caricatura lendo o semanario Caras e Caretas. Nese ano decidiran volver para que Castelao estudase medicina na Universidade de Santiago de Compostela. Durante os seus anos na universidade xermola o seu interese polo debuxo e a pintura e en especial pola caricatura. En1908 comezou a colaborar coa revista Vida Galega.
Tras a guerra civil (1936-39) e como consecuencia da derrota do goberno da República debe
emprender o camiño do exilio. Será de novo a cidade de Buenos Aires quen o acolla.
Castelao morre no exilio (Buenos Aires, 1950). Trinta e catro anos despois do seu pasamento os seus restos mortais foron transladados, rodeados dunha forte polémica, ao Panteón de Galegos Ilustres de San Domingos de Bonaval, en Santiago de Compostela. Repousan tamén neste panteón os restos mortais de Rosalía, Cabanillas, Francisco Asorey.
Un ollo de vidro. Memorias dun esquelete é un texto en prosa escrito por Castelao e publicado en 1922 pola Editorial Céltiga, de Ferrol. Consta dunha serie de secuencias narrativas que acadan unidadeestrutural grazas a seren produto dunha conversa entre un narrador, ou esqueleto, que lembra secuencias dá súa vida pasada, e dous para narradores, colegas de cemiterio.
Cousas. O texto é crítico coa sociedade da época, resaltando as dificultades da vida dos galegos de entón obrigados á emigración e angustiados pola pobreza.En cada relato inclúese unha pintura do propio autor, que resalta o seu momento culminante. culminante.Cousas segue o estilo típico de Castelao, breve, conciso, sen pararse en descricións; en definitiva o que se podería chamar unha prosa substantiva dado que sempre vai á acción do relato.Los relatos concentran todo o seu clímax nas últimas frases, estilo típico tamén do lirismo. De seguido amosovos un anaco de cousas:
O pai de Migueliño chegaba das Américas e o
rapaz non cabía de gozo no seu traxe festeiro.
Migueliño sabía cos ollos pechados cómo era o
seu pai; pero denantes de saír da casa botoulle
unha ollada ó retrato.
“O pai de Migueliño”
Este texto trata sobre Migueliño que non coñece o seu pai e antes de ir buscalo ao peirado mira nun retrato como é para saver identificalo. Migueliño non recoñecia o seu pai porque, este, traballara duramente e moito.
Os dous de sempre é unha das novelas máis importantes da literatura galega. Representa dúas maneiras moi distintas de vivir a vida, marcadas polas situacións familiares e sociais dos seus dous protagonistas: Pedriño e Rañolas.En Os dous de sempre (1934) encontramos algúns cambios entre o galego de principios do século XX e o actual, pero nada que impida a comprensión da novela.
Retrincos é unha colección de relatos de Castelao, compostar por cinco narracións autobiográficas ("O segredo", "O inglés", "Peito de lobo", "O retrato" e "Sabela"), ordenadas cronoloxicamente e escritas cun mesmo criterio.Foi editado en 1934 pola editorial Nós, en Santiago. Como acontecera tamén coas Cousas, tres dous cinco relatos de Retrincos xa foran publicados anteriormente n' A Nosa Terra ou en Nós.
Este debuxo ven dicindo que que non podemos decir todo o que pensamos, senon que hay que ocultar a verdade.
Manuel emigrou a Arxentina aos tres meses do nacemento de Daniel, que foi criado especialmente polos seus avós maternos Teresa e José Ramón, carpinteiro de profesión e coñecido polo sobrenome de Pepe de Castelao. No transcurso de 1895 Joaquina emigrou, tamén levando ao pequeno Daniel, para ir a vivir co seu marido en Bernasconi, en La Pampa (Arxentina). Alí residiu hasta 1900, e segundo contou o propio Castelao descubriu o valor da caricatura lendo o semanario Caras e Caretas. Nese ano decidiran volver para que Castelao estudase medicina na Universidade de Santiago de Compostela. Durante os seus anos na universidade xermola o seu interese polo debuxo e a pintura e en especial pola caricatura. En1908 comezou a colaborar coa revista Vida Galega.
Tras a guerra civil (1936-39) e como consecuencia da derrota do goberno da República debe
emprender o camiño do exilio. Será de novo a cidade de Buenos Aires quen o acolla.
Castelao morre no exilio (Buenos Aires, 1950). Trinta e catro anos despois do seu pasamento os seus restos mortais foron transladados, rodeados dunha forte polémica, ao Panteón de Galegos Ilustres de San Domingos de Bonaval, en Santiago de Compostela. Repousan tamén neste panteón os restos mortais de Rosalía, Cabanillas, Francisco Asorey.
Un ollo de vidro. Memorias dun esquelete é un texto en prosa escrito por Castelao e publicado en 1922 pola Editorial Céltiga, de Ferrol. Consta dunha serie de secuencias narrativas que acadan unidadeestrutural grazas a seren produto dunha conversa entre un narrador, ou esqueleto, que lembra secuencias dá súa vida pasada, e dous para narradores, colegas de cemiterio.
Cousas. O texto é crítico coa sociedade da época, resaltando as dificultades da vida dos galegos de entón obrigados á emigración e angustiados pola pobreza.En cada relato inclúese unha pintura do propio autor, que resalta o seu momento culminante. culminante.Cousas segue o estilo típico de Castelao, breve, conciso, sen pararse en descricións; en definitiva o que se podería chamar unha prosa substantiva dado que sempre vai á acción do relato.Los relatos concentran todo o seu clímax nas últimas frases, estilo típico tamén do lirismo. De seguido amosovos un anaco de cousas:
O pai de Migueliño chegaba das Américas e o
rapaz non cabía de gozo no seu traxe festeiro.
Migueliño sabía cos ollos pechados cómo era o
seu pai; pero denantes de saír da casa botoulle
unha ollada ó retrato.
“O pai de Migueliño”
Este texto trata sobre Migueliño que non coñece o seu pai e antes de ir buscalo ao peirado mira nun retrato como é para saver identificalo. Migueliño non recoñecia o seu pai porque, este, traballara duramente e moito.
Os dous de sempre é unha das novelas máis importantes da literatura galega. Representa dúas maneiras moi distintas de vivir a vida, marcadas polas situacións familiares e sociais dos seus dous protagonistas: Pedriño e Rañolas.En Os dous de sempre (1934) encontramos algúns cambios entre o galego de principios do século XX e o actual, pero nada que impida a comprensión da novela.
Retrincos é unha colección de relatos de Castelao, compostar por cinco narracións autobiográficas ("O segredo", "O inglés", "Peito de lobo", "O retrato" e "Sabela"), ordenadas cronoloxicamente e escritas cun mesmo criterio.Foi editado en 1934 pola editorial Nós, en Santiago. Como acontecera tamén coas Cousas, tres dous cinco relatos de Retrincos xa foran publicados anteriormente n' A Nosa Terra ou en Nós.
miércoles, 4 de diciembre de 2013
Retrato de una persona
Voy a hablar sobre un amigo mío, al que conozco mucho.
Esta persona posee tez algo blanca, tirando a moreno. Su cabeza bien formada y bonita es fácil verla. Su rostro alegre representa la felicidad, y al mismo tiempo, el poder de no preocuparse por nada a pesar de los problemas que hay.
Sus ojos verdes y penetrantes como la verde hierba en un prado en pleno otoño muestran su serenidad y paciencia al afrontarse al mundo.
Sus cejas negras y anchas pueden trasmitirte enfado, o por el contrario, la alegría. Sus labios finos y bien formados transmiten serenidad en muchas ocasiones.
Su cuerpo esbelto y fornido transmiten respecto. Suele vestir pantalones y camisetas ceñidas, marcando su fornido torso.
Pienso que esta persona es callada, con paciencia y muy alegre.
Esta persona posee tez algo blanca, tirando a moreno. Su cabeza bien formada y bonita es fácil verla. Su rostro alegre representa la felicidad, y al mismo tiempo, el poder de no preocuparse por nada a pesar de los problemas que hay.
Sus ojos verdes y penetrantes como la verde hierba en un prado en pleno otoño muestran su serenidad y paciencia al afrontarse al mundo.
Sus cejas negras y anchas pueden trasmitirte enfado, o por el contrario, la alegría. Sus labios finos y bien formados transmiten serenidad en muchas ocasiones.
Su cuerpo esbelto y fornido transmiten respecto. Suele vestir pantalones y camisetas ceñidas, marcando su fornido torso.
Pienso que esta persona es callada, con paciencia y muy alegre.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)